Tiende officiele UCI-wereldtitel te Stavelot, ditmaal op het onderdeel tijdrijden. Daarna een deceptie tijdens de wegkoers.

Twee weken nadat Marion Bax uit Bavel in het Oostenrijkse Sankt Johann in Tirol de wereldtitel tijdrijden pakte bij de WMCF, wist ze vandaag in het Belgische Stavelot bij de UCI eveneens de wereldtitel tijdrijden te veroveren. Het was de door haar felbegeerde tiende officiële UCI-wereldtitel. De omstandigheden en het parcours waren niet bepaald een kolfje naar de hand van Bax: twee klimmetjes van 2,5 kilometer, de laatste anderhalve kilometer over slechte kasseien, koud en regenachtig weer. Weersomstandigheden die het in de afdalingen en op de kasseien zeer gevaarlijk maakten. Toch wist zij in de 19,8 kilometer lange tijdrit de Australische Jenny Sammons met 37 seconden en de Nederlandse Matti Valks met 48 seconden te kloppen. De felbegeerde tiende wereldtitel was binnen. Een heerlijk gevoel.

 

Zo goed als het gevoel was na de tijdrit, zo slecht was het na de wegkoers. De wegkoers werd immers een ander verhaal. Marion wist dat het lastig zou worden op een parcours wat voor haar als niet-klimmer eigenlijk ondoenlijk is. Met een koers over 107 kilometer met de Rosier, de Haute Levee, de Stockeu, tweemaal de Wanne, de Ancienne Barriere en de Brume Sud is dat voor velen wel erg veel van het goede. Maar toch maar geprobeerd, je weet nooit.

In Stavelot aangekomen bleek de koers gereduceerd te zijn tot 70 kilometer en een aantal klimmen minder. Maar het bleef een lastige klus.

Marion weet in de groep de voet van de tweede klim, de Brume Sud, te bereiken, die erg stijl is. Velen zijn dan al gelost. Marion rijdt in haar categorie in derde positie en is al bijna zeker van de bronzen medaille. Immers, er volgt een afdaling (specialiteit van Marion), een vlak stuk van 15 kilometer naar Grand Halleux en vervolgens de Wanne net voor de finish. Marion zou zo goed als zeker met de groep, met daarin twee van haar concurrentes, aan de voet van de Wanne gekomen zijn. Niet dat dit veel meer opgeleverd zou hebben dan brons, maar dat is voor haar op dit parcours het hoogst haalbare.

Zoals verwacht wordt ze op deze tweede klim, de Brume Sud, gelost. Ze rijdt daar evenwel al vier minuten voor de Amerikaanse Vanessa Cooney. Ze ziet de eersten uit haar categorie nog voor zich uit rijden (twee minuten op de klim).

Wat gebeurd er dan? De ambulance passeert haar samen met de politie en deze meldt haar “elimine”. Ze werd dus uit koers genomen door de politie. Voor de veiligheid is onzin, daar de mannen nog rondreden en de vrouwen over het hele parcours rondreden, waarvan de meesten achter haar. Mentaal geknakt, mede door de afgelopen drukke weken, rijdt ze dan maar direct van Trois Ponts naar Stavelot. Wat doen eerder gelosten en "uit koers gehaalden" (zij reden immers achter haar)? Zij, waaronder Vanessa Cooney, rijden, waarschijnlijk de weg niet kennende, naar Grand Halleux, doen de Wanne, rijden over de finish en worden gewoon in de uitslag opgenomen! Staat gewoon Vanessa Cooney met Marion’s bronzen medaille op het podium. Belachelijk! Schande! Een wereldkampioenschap onwaardig!

Een wrang afscheid van het internationale podium! Zie fotoboek.