Auteursarchief: Hans Goeijers

In 2023 weer 13.000 kilometer gefietst.

Het fietsseizoen 2023 was weliswaar prettig en geslaagd, doch was niet spectaculair. Het zat hem in de regelmaat dat ik de 13.000 km haalde, doch de vooraf geplande fietsactiviteiten, oa in het buitenland, zijn er niet van gekomen, deels door het weer: het voorjaar was koud en erg nat, binnen een week ging dit over naar heet weer met een felle zon, om in het najaar plots weer over te gaan in een recordnatte periode voor de rest van het jaar. Aangezien mijn fietsmaatje Hans erg gevoelig is voor huidkanker werden de tochten in hartje zomer en die in het zuiden beperkt in afstand en vroeg in de ochtend gepland om de erg hoge zonkracht te vermijden. Helaas, daardoor werd het niet spectaculair. Toch fijn gefietst. Volgend jaar misschien gunstigere omstandigheden voor ons?

Weer meer dan 14.000 km gereden in 2022. Verder geen spectaculair fietsseizoen.

Corona was in 2022 nog maar beperkt in de wereld. Fietsen kon weer zonder beperkingen. Toch had ik blijkbaar moeite om het vroegere fietsritme op te pakken: grote tochten, fietsen in de auto en naar Limburg en de Ardennen voor een “klim-rit”. Het bleef eigenlijk bij een fietsfrequentie van viermaal per week in de ruime omgeving van Bavel. Afwisselend met echtgenoot Hans of met de Dorstse Trappers. Zo kwam ik toch nog aan ruim 14.000 fietskilometers. Geen spectaculaire tochten, geen klimtochten, geen fietsvakanties. Blijkbaar moet ik me herpakken nadat het leven en de hele wereld door de Corona uit zijn normale doen was gehaald. Of, dat zou ook kunnen, krijg ik er moeite mee om met mijn 66 jaar stad en land af te reizen om wat te fietsen. Iets wat ik immers ook al heel mijn leven doe! Overigens, dat moet wel gezegd worden, gewoon lekker gefietst dit jaar.

Voor 2023 wel de plannen gemaakt er meer op uit te trekken voor klimkilometers en langere ritten elders. Lekker in combinatie met een goed hotel! Limburg, Ardennen, Eifel, Zuid-Frankrijk, opgelet, we komen er weer aan. Kijken of we alle routes van vroeger nog terug kunnen vinden.

2021 AFGEROND MET 14.600 KILOMETER OP DE TELLER!

Het jaar 2021 was vanwege de telkens terugkomende Corona, net als het jaar 2020, een vervelend jaar. Dat weet iedereen en is voor iedereen. Ook het fietsen werd er niet gemakkelijker op. Veel geplande fiets-activiteiten verder weg gingen niet door of ze waren niet reëel vanwege de reisbeperkingen. Wederom te veel met tweeën gefietst (met echtgenoot Hans), wat toch steeds lastiger werd. Daarom in de perioden van Corona-luwte grotere tochten gefietst met, de eerste helft van het fietsseizoen, de Vijf Eikengroep en het hele jaar met de Dorstse Trappers (voor zover de restricties het toelieten).

Zo werd het wat betreft het fietsen toch nog een lekker fietsjaar en reed ik 14.600 kilometer op de teller. Niet slecht vind ik zelf voor een 65 jarige dame….. (werd afgelopen mei 65 jaar!!!).

We hopen erop dat de Corona-pandemie over de top is en dat we in 2022 meer kans krijgen de plannen van het jaar 2021 wel te realiseren: meer erop uit naar het buitenland, met of zonder fiets!

IN 2020 ONDANKS DE CORONA-PERIKELEN TOCH MEER DAN 13.000 KM OP DE TELLER.

Het jaar 2020 was voor niemand een leuk jaar. Een cliché. Marion is begin april per direct gestopt met werken, ondanks dat ze dat nog met veel voldoening deed. Omdat de Corona kwam, stond Marion als intensive care-verpleegkundige plots in de vuurlinie in het “pak” tussen alleen maar Corona-patiënten. Iedereen kent deze beelden. Marion, maar zeker wederhelft Hans, zag dit echt niet meer zitten. “Daarvoor hebben we niet 45 jaar ons best gedaan in het ziekenhuis en zijn we geen 64 resp. 66 jaar geworden” was zijn opinie. Met alle risico van besmetting erbij! Dus beiden zijn meteen gestopt met het werk en toen zaten ze thuis……. Veel thuis met alle beperkingen. Een vrijwillige lockdown. Dagelijks een wandeling van een uur of een trainingstochtje op de fiets in de directe omgeving. Saai en niets uitdagends aan. Slechts een rit reden we in Zeeland, de rest rond huis. Toch kwamen we dit jaar ruim over de 13.000 kilometer op de teller.

Voor komend jaar zijn er weer vele plannen gemaakt met ritten verder weg: Ardennen, Zeeland, Eifel, Noord Frankrijk…… De ritten zijn al geüpload op de Garmin…… Nu nog gezond blijven en hopen op een snelle een vaccinatie zodat we er weer op uit kunnen.

TOERSEIZOEN 2019 GESLAAGD, DOCH NIET SPECTACULAIR.

Afgelopen jaar heb ik samen met mijn fietsmaatje (en wederhelft) op de fiets 12.500 kilometer afgelegd. Een aantal dat hoger uit had kunnen vallen ware het niet dat ik het drukker had dan gewenst en gepland. Naast het aanbrengen van de laatste upgrades aan ons huis (nu zijn we wat betreft het huis echt klaar voor de toekomst), had ik het als mantelzorger onverwacht druk: het organiseren van een verhuis van mijn moeder naar een verzorgingstehuis met een hoop onrust bij mijn moeder als gevolg. Hierdoor vielen een aantal goede fietsdagen weg en haalden we de “geplande” 13.000 km van vorig jaar niet. Niet dat dit erg is. De voldoening van het werk als mantelzorger is zeker zo groot.

Wat ook een rol speelde, waren de lange perioden van erg warm weer in de zomer. Hierdoor vertrokken we vroeg voor het fietsen en probeerden we voor de grote hitte thuis te zijn. Sporadisch kwam tot een langere tocht. Een andere factor is het regenachtige najaar waardoor we veel vroeger en langer uit het bos verdreven werden: om in de blubber en plassen te gaan MTB-en, die tijd hebben we gehad……

Kortom, het was een goed fietsjaar zonder valpartijen en ander malheur, maar zonder spectaculaire uitschieters. Leuk waren een aantal fietsdagen in Luxemburg waar we na lange tijd weer eens echt bergop reden. Viel niet tegen. Mede daarom hebben we gepland om in 2020 vaker de heuvels/bergen op te zoeken. Enige uitdaging moeten we wel zoeken willen we niet door de sleur de animo in het fietsen gaan verliezen na 50 jaar op de racefiets te gezeten te hebben.

BN/DESTEM, AUGUSTUS 2013

Marion Bax uit Bavel stopt op haar 57e definitief met wielrennen na twee carrières

EINDE AAN LANGDURIGE COMBACK 

door Jan Martens

In de ochtend heeft ze tijd voor een interview, ’s middags zit ze op de fiets.

Ook nu. Het besluit om te stoppen met wielrennen zal de levensstijl van Marion Bax niet zo heel veel veranderen. „Ik blijf gewoon fietsen. Waarom? Omdat ik het leuk vind, omdat het goed voor me is en omdat ik af moet trainen. Ik rijd alleen geen wedstrijden meer, dat is het enige verschil.” 

Ze schenkt koffie voor de bezoeker en drinkt zelf water. Ondanks haar 57 jaar oogt Bax nog bijzonder scherp. De Bavelse is een geval apart. Op een leeftijd dat voor de meesten hun actieve sportcarrière al meer dan twee decennia achter ze ligt, reed zij nog mee in het Nederlandse vrouwenpeloton. En Bax heeft niet één, maar twee carrières achter de rug.

Ze lacht. „Dat is misschien nog wel het apartste, ja.” Terwijl ze een slok van haar water neemt, gaan haar gedachten terug in de tijd. Naar het begin van de jaren zeventig, toen ze als 16-jarige Rotterdamse besmet werd met het wielervirus. „Ik werd lid van wielervereniging Feyenoord. Daar werkte ik me op tot de nationale subtop en was ik jarenlang een frequente prijsrijder zonder echt een winnares te zijn. In die tijd reed ik voor de topploegen in het vrouwenwielrennen zoals Beck’s Bier met de gezusters Hage en Tineke Fopma, en later bij Shimano met onder meer Conny Meijer en Mieke Havik.”

Bax haalt zich haar ‘eerste carrière’ weer voor de geest. „Ik werkte toen als verpleegkundige in het ziekenhuis in Schiedam. Daar draaide ik dag- en nachtdiensten, op en af. Als ik nachtdienst had gehad, kwam ik om acht uur ’s ochtends thuis, zette de wekker op elf uur of half twaalf en ging nog even naar bed. ’s Middags reed ik dan gewoon een wedstrijd, vaak nog in de prijzen ook.”

Ze schudt het hoofd. Als 27-jarige was ze gedwongen om voor de eerste keer met wielrennen te stoppen door een slepende slijmbeursontsteking in haar bil die een verlammende uitstraling had in haar been. Jaren van relatieve rust lieten de blessure helen en in 1998 maakte Bax, op 42-jarige leeftijd, haar comeback in het vrouwenpeloton. Door haar huwelijk met fysiotherapeut Hans Goeijers woonde ze toen al jaren in Bavel. „Ik was in de tussentijd ook weer gaan fietsen bij toerploegen en cyclosportieven en was daar tot de conclusie gekomen dat ik best nog mee moest kunnen in het vrouwenwielrennen.”

Dat bleek. Bax hield, ondanks haar ‘hoge’ leeftijd, probleemloos stand in het peloton en reed regelmatig in de prijzen. Bij de masters werd ze een klasse apart.

„In Nederland is er geen aparte masterscategorie, vandaar dat ik gedwongen was om hier in het gewone vrouwenpeloton mee te rijden. Internationaal kon ik wel meedoen aan de masterskampioenschappen.”

Elf wereldtitels, twee Europese titels en veertig podiumplaatsen op internationale UCI-kampioenschappen (op tijdrit, weg en baan) waren het gevolg. Op haar 47e versloeg Bax in Sloten nog een peloton van 85 overwegend veel jongere vrouwen. Tot en met vorig seizoen bleef ze, ook op haar 56e, prijzen pakken. Tot deze winter. „Ik bleef maar last houden van mijn heup en rug. Normale klachten voor een vrouw in de overgang, maar ik kon er mijn normale niveau niet door bereiken. Ik had gehoopt er in dit seizoen weer doorheen te komen, maar door de lange, koude winter lukte dat niet. Daarom zet ik er nu een punt achter. Definitief.” Ze zegt het zonder een spoor van emotie. „Natuurlijk is het jammer, maar ik heb hele mooie jaren om op terug te blikken.”

De lichamelijke ongemakken zijn niet de enige redenen dat Bax stopt met het rijden van wedstrijden. „Nee, ook het geringe aantal deelneemsters dat nog overblijft in mijn leeftijdscategorie en het feit dat het masters-WK steeds meer in verre landen wordt gehouden speelt mee. Daarnaast zijn er in Nederland inmiddels 15 à 20 fullprofs in het vrouwenwielrennen die op een niveau rijden dat voor mij en anderen echt te hoog wordt. Vandaar dat het voor mij genoeg is geweest.”

Fullprofs in het vrouwenwielrennen, het was in de eerste carrière van Bax bijna ondenkbaar. „Toen hadden alle vrouwentoppers naast het wielrennen nog een baan of volgden ze een studie. Achteraf vraag ik me wel eens af waar ik uitgekomen zou zijn als ik toen een paar jaar alles op het wielrennen had kunnen zetten. Als ik bijvoorbeeld tijdens mijn carrière niet was doorgegaan met die nachtdiensten. Wellicht had ik dan wel de absolute top gehaald.” Ze pauzeert even. „Maar daarover nadenken heeft geen zin. Ik kijk ook liever vooruit…”

Naar een leven zonder wielerwedstrijden dus. „Dan kan ik mijn sociale contacten weer aanhalen, wat vaker met vrienden afspreken. Dat schoot er tot dusver altijd bij in, al mijn contact ging altijd via mail en telefoon, omdat ik moest trainen. Nu kan ik weer gewoon op bezoek.”

Bang voor een zwart gat is ze niet. „Ik werk als ic-verpleegkundige in het Amphiaziekenhuis in Breda. Daar word ik dagelijks geconfronteerd met mensen die een strijd op leven en dood uitvechten. Dan leer je wel relativeren.”

Oktober: zesde in het Duitse Kempen en tweede in de koppeltijdrit van Puttershoek met Niels Huiskamp, ondanks de snelste tijd van de middag. Vraag is…. gaat ze volgend jaar door?

Zoals bijna elk jaar reed Marion haar laatste criterium van het jaar in het Duitse Kempen. Al voor de 54ste maal werd hier Rund um die Burg verreden op een rondje van 2,1 kilometer rond de oude burcht in het centrum van Kempen. Een rondje zonder bochten wat telkens weer goed is voor een hoog gemiddelde. De elitemannen rijden hier elk jaar een gemiddelde van tegen de vijftig kmpu……. Dit betekent wel dat er nauwelijks te ontsnappen is uit het peloton, noch solo, noch met een kopgroep. Buiten enkele geloste rensters reed men met de groep naar de meet na 46 km koers. De Duitse Janke won voor veelwinnares Hessling. Marion pakte, ondanks dat ze slechte benen had en niet goed reed, met de zesde plaats de kortste klassering van het jaar in een criterium voor elitevrouwen. Lees verder

Nieuwsblad van Nieuw Ginneken, oktober 2012

MARION BAX SLUIT WIELERSEIZOEN STERK AF

Nogmaals twee overwinningen

Wielrenster Marion Bax uit Bavel kende zoals vaker de laatste jaren een ijzersterk seizoenslot. In de laatste koersmaand bezette zij louter top tien klasseringen. Hiermee rondde deze 56-jarige een geslaagd wielerseizoen af.

De laatste koersmaand begon voor haar met de overwinning in de tijdrit voor vrouwen over 14,8 kilometer verreden in de winderige polders rond Woubrugge. Met deze eerste plek pakte ze tevens de eindoverwinning in het Zuid-Hollandse tijdritklassement. Hiermee realiseerde zij een van de door haar voor dit jaar gestelde doelen. Voor dit klassement telden 5 tijdritten mee, te weten Puttershoek, Rotterdam-Doenkade, Maasdijk, Noordeloos en Woubrugge. Reeds na de tweede tijdrit kwam Bax aan de leiding, welke voorsprong ze steeds verder uit wist te bouwen.

Direct na de afronding van deze tijdritcyclus deed Bax voor even een stapje terug om vervolgens een doorstart te maken richting een volgend doel: de koppeltijdrit van Puttershoek, de allerlaatste wedstrijd van dit jaar. Deze doorstart maakte ze in de Duitse criteria van Keulen en Kempen, prachtige criteria voor elitevrouwen met snelle parkoersen en veel ambiance. In Keulen werd ze in de massasprint tiende en vervolgens eindigde ze in Kempen in de kopgroep als zesde. Niet slecht tussen de doorgaans meer dan 30 jaar jongere elitevrouwen.

Tenslotte reed ze als afronding van het seizoen de koppeltijdrit van Puttershoek, waar ze startte met Niels Huiskamp uit Fijnaart. Ze had hier al enkele malen gewonnen. Zowel Huiskamp als Bax hadden veel ambitie nogmaals te gaan voor een hoogste klassering en de snelste tijd van de dag….. De aanloop was wat moeizaam. Moeilijke warming-up vanwege de regen, de natte weg en de koude. Gelukkig was het droog bij de start, hoewel de wind aantrok en de weg nog deels nat en glad lag. Huiskamp reed hard, Bax had, zoals de laatste weken, geen echt goede benen en moest zich veelal beperken tot het volgen in het wiel. Ze realiseerden de snelste tijd van de middag over de twintig kilometer met een gemiddelde van 42 kilometer per uur, doch werden naar de tweede plaats verwezen door een koppel met bonificatie. Toch een prima afronding van een meer dan geslaagd wielerseizoen.

September: winst in tijdrit Streefkerk, negende in Wuppertal (D), dubbele winst in tijdrit van Woubrugge en Zuid-Hollandse tijdritcompetitie en tenslotte tiende in Keulen.

Zaterdag 8 september stond Marion aan de start van een tijdrit over 9,25 kilometer in Streefkerk. Heerlijk weer, over de dijk langs de Lek en door de polder, een tijdrit in een typische oud-Hollandse omgeving tussen de windmolens van de Alblasserwaard. Marion reed goed, ze won met een gemiddelde van 40,6 kmpu. Leuk om daar te rijden, de organisatie was ook erg blij met de komst van Marion…. Lees verder

NK-zilver Marion Bax en Henny Rovers

Door Willem Dielemans

WIELRENNEN – Marion Bax uit Bavel en Henny Rovers uit Oud Gastel wisten beiden een zilveren medaille te pakken op het NK tijdrijden voor amateurs en Masters, dat verreden werd op Texel. Het NK tijdrijden voor Masters werd betwist over 28,5 kilometer onder droge, maar zeer winderige weersomstandigheden. Windkracht 5 tot 6 maakte het de deelnemers op de Waddendijk tussen Oudeschild en de Cocksdorp erg lastig.

Marion Bax stond drie dagen na het behalen van het zilver in de wereldbeker tijdrijden te Sankt Johann in Oostenrijk weer op Texel aan de start. Ondanks dat de hersteltijd kort was en de lange reis vermoeiend, wist zij net zoals vorig jaar een tweede plek te behalen. Ze kwam 31 seconden tekort op winnares Janny Kleinjan, maar was toch nog goed voor een gemiddelde snelheid van 40 kilometer per uur.

Henny Rovers wist in de categorie Masters-50-plus zijn titel van vorig jaar niet te prolongeren en moest nu genoegen nemen met de zilveren medaille. Hoewel hij een gemiddelde reed van 43 kilometer per uur, kwam hij 2.09 minuten te kort op de winnaar Pieter Aben. Johan Gommers (Wernhout) werd tiende en Ad van Broekhoven (Zundert) elfde.

In de categorie Masters-40-plus wist John Antens (Wernhout) zijn zilveren medaille van vorig jaar niet te prolongeren. Hij moest genoegen nemen met de achtste prijs ondanks zijn knappe gemiddelde van 43 kilometer per uur. Louis Verdaesdonk (Zundert) werd negende en Tony Verschuuren (Fijnaart) twaalfde. Bij de amateurs werd Niels Huiskamp (Fijnaart) veertiende.