Vorige week dinsdag kreeg tijdens de training voor het WK op de piste van Manchester een renner een klapband. Hij wist zijn fiets niet in bedwang te houden en kwam naar beneden zetten. Hierbij nam hij 5-6 renners mee. Marion had de pech hierbij te zijn en kwam ten val. Snel ging ze weer de fiets op, doch na de training leek zij, naast de vele en grote blauwe plekken en schaafwonden, een barstje in een van haar middenhandsbeentjes van haar rechter hand opgelopen te hebben. Na dokter van Opstal in Bavel telefonisch geconsulteerd te hebben, werd besloten met de nodige pijnstilling het toernooi voort te zetten. En met het bekende resultaat. Achteraf wint Marion dan ook nog in Zundert. Maar wat blijkt nu, tijdens haar werk als IC-verpleegkundige bleek ze toch te veel last te hebben. Snel werd er een rontgenfoto gemaakt. Uitslag: middenhandsbeentje gebroken! Geadviseerd werd de hand in te gipsen. Marion kreeg, mede omdat ze aldaar werkzaam is, een pracht van en op maat gemaakte spalk, waarmee ze goed kan fietsen. Kan ze toch nog het reeds geslaagde seizoen afmaken.
Vandaag reed ze, met spalk, in Mechelen-Muizen een koers voor elite-vrouwen over 85 km en met 45 rensters aan de start. Aanvankelijk reed Laura Werner lang vooruit, in de rug gedekt door ploeggenote Debbie Mansveld. Eenmaal teruggepakt ging de Belgische Natascha Maes. Zij bleef weg. Lenie Dijkstra en Sophie Goor reden de voorlaatste ronde ook nog weg. Het peloton reed voor de vierde plaats, welke sprint door Inge Klep gewonnen werd. Marion reed in het peloton ondanks haar gebroken middenhandsbeentje naar een elfde plaats in de uitslag.

Om half negen van de boot te Europoort, naar huis, baanmateriaal uit de auto, wegfiets erin, eten en koffie, om vervolgens op weg te gaan naar Zundert, waar om 11.15 een BWF-koers op het programma stond. Marion wist niet wat haar te wachten stond na een hele week op de baan en hometrainer gefietst te hebben, gevolgd door een nachtelijke bootreis terug naar Nederland. Wat wel bekend was, het rondje is perfect na zo’n week: goed asfalt, lopende bochten in combinatie met zacht en zonnig weer en weinig wind. Marion liet maar “partijen” en keek de kat uit de boom. De koers draaide uit op een sprint met 10. Marion won vrij gemakkelijk de sprint. De week op de piste had haar blijkbaar goed gedaan. Tweede werd Tamara Peek, derde Marsja Hoogervorst, vierde Sandra van Veghel en vijfde Hanneke Snijders.

Vanmiddag reed Marion het wereldkampioenschap puntenkoers te Manchester. Van de drie deelnames op dit onderdeel pakte ze tweemaal zilver en eenmaal goud! Ze werd dan ook in de koers behoorlijk geviseerd. De Mexicaanse Isabel Leon Moncado reed vanaf het begin op haar achterwiel, later voegde zich de Zuid-Afrikaanse Paula Noah hierbij. En dan te weten dat vorig jaar vier Amerikanen Marion probeerden de nek af te rijden (tot zelfs tegen de ballustrade rijden aan toe!). Maar wat de 18 tegenstandsters ook probeerden, deze middag stond er op Marion echt geen maat. Ze had, omdat ze de hele week al niet dat echte goede baantred-gevoel had, een iets grotere versnelling gestoken: 50×15 met lange cranken. De taktiek en de manier van rijden moest hierop afgestemd worden. Ze moest zelf het initiatief nemen in de sprint en gewoon zelf en van ver aangaan. Het eerste klassement pakte ze royaal. De tegenstand werd meteen met haar overmacht deze middag geconfronteerd. Om een lang verhaal niet te lang te maken, Marion won meerdere klassementen en liet gepast, op het moment dat ze al een grote kloof had geslagen in punten, rensters, die haar toch niet konden bedreigen, de punten pakken. Ze won de koers tenslotte met 9 punten voorsprong op de Zuid-Afrikaanse Noah. De Mexicaanse Leon Moncado werd derde met 10 punten. Na deze koers was het goede gevoel en de prettige nasmaak na een dergelijk toernooi pas echt aanwezig: het sprintoernooi was een gedevalueerd toernooi. Wie de koers van vanmiddag heeft gezien en de manier waarop Marion gewonnen heeft, heeft geen recht op twijfel en discussie meer! Marion rijdt niet voor niets op haar leeftijd nog steeds met de subtop mee bij de elite-vrouwen, iets wat ook moet wil men op dit niveau (en dat van Sankt Johann) meekunnen en kunnen scoren.
Ter afronding van het wereldkampioenschap, werd bepaald wie de beste rijders van het toernooi waren. Marion werd dit bij de vrouwen: de titel “beste vrouwelijke rijder van het toernooi” leverde naast een bijbehorend shirt en een RUDY PROJECT-koersbril, een JUNGHANS-horloge op ter waarde van 1700 euro! Het belangrijkste was dat Marion echt het gevoel had een geslaagd WK te hebben gereden en kon hiermee voldaan terug naar Nederland. Op weg naar een goede prestatie in “Dronten” (Nederlands kampioenschap ploegentijdrit)? Morgen rijdt ze in Zundert.

Vanavond reed Marion de finale van de WK achtervolging voor Masters te Manchester. Al in de kwalificatie reed ze tegen de Australische Kerrie Crisp. Heel de week was het al duidelijk dat dit haar grote concurrente zou worden in de achtervolging. Marion zat niet goed in de race, de hele week al is ze zoekende naar de echte baantred, waarschijnlijk tgv. de te korte voorbereiding en het te lang doorkoersen op de weg. Haar tijd was goed voor de grote finale: 2.44 tegen 2.41 voor Crisp. In de finale werd gekozen voor een schema afgeleid van de winnende tijd van Crisp in de kwalificatie. De finale begon Marion voortvarend, ze nam 2 seconden voorsprong, doch na 750 meter kwam Crisp terug en won tenslotte wederom in dezelfde tijd. Zo reed Marion ook dezelfde tijd als in de series. Ze kon hier tevreden mee zijn, doch realiseerde zich ook dat Sankt Johann zo kort voor Manchester eigenlijk niet kan. Men moet hier echt goed voorbereid naar toekomen. Crisp trainde 6 weken lang op de piste van Sidney louter op de achtervolging, terwijl Marion in de week voor Manchester slechts 4 maal naar de piste was geweest. Geen verder excuus, Crisp is een erg goede coureur en reed erg goed! De Engelse Auriel Forrester, voormalig wereldkampioene achtervolging, pakte het brons.

Vanavond heeft Marion haar wereldtitel sprint bij de Masters weten te prolongeren. In een gedevalueerde titelstrijd draaide het uit op dezelfde finale als vorig jaar tegen de Engelse Glynis Francis. Ook nu moest Marion trachten haar kracht uit te spelen tegen de rappe en explosieve Francis. Marion lootte de tweede startpositie en joeg Francis voortdurend op. Bij de bel lag het tempo al op sprinttempo; nu was het nog zaak reeds op de streep naast haar tegenstandster te komen. Alles liep perfect, zodat Marion het in de laatste bocht af kon maken. Ze won met ruim een lengte. De kracht won het van de snelheid! De Amerikaanse Ross werd derde. Ook hier is het net als in de elite-categorien: er zijn nauwelijks nog echte sprinters, die vanuit het wiel in de laatste bocht de overwinning naar zich toe kunnen trekken. Overigens kwam de afwerking van het hele programma voor Marion in Manchester nog danig in gevaar: tijdens de training van dinsdag kreeg een andere renner een klapband en nam 5-6 coureurs mee, waaronder Marion die niet anders kon dan onderdoorsturen met een val als gevolg. Met de nodige pijnstillers, blauwe plekken en de verdenking van een barst in een van haar middenhandsbeentjes kwam zij toch nog aan de start.