Marion Bax: “Eer om sportvrouw van het jaar te zijn”

Van Mr. C.G.J. Rutten / J.C.J.M. Klaverdijk

In februari 2004 werd wielrenster Marion Bax tot “Bredase Sportvrouw van het Jaar 2003” gekozen. Ze deelt haar passie voor de wielersport met burgemeester Rutten. “Na drie eerdere nominaties vond ik het heel leuk om die titel te winnen”, zegt de inwoonster van Bavel. Ondanks haar leeftijd van 47 jaar koerst ze nog steeds tussen de elitevrouwen. Haar wielercarrière is er een van hoogte- en dieptepunten. Veel prijzen, maar ook veel kwetsuren door valpartijen. “Ik begon 2004 met een sleutelbeenbreuk, maar 2003 was een superseizoen. Alle wedstrijden om de diverse wereldtitels bij de Masters stond ik op het podium. De verkiezing tot sportvrouw is een bekroning. Breda heeft ambitie en allure, dus vind ik de prijs echt een eer.”

“Ik woon sinds 1981 in Bavel, waar ik me thuis voel. De herindeling van 1997, waardoor Bavel bij Breda kwam, heeft mijn woongenot niet veranderd. Wat me wel zorgen baart, is de verstedelijking. Als ik naar Rijen fiets, zie ik Breda al bijna tegen Tilburg aangeplakt zitten. Naar het zuiden is het nog wel groen, gelukkig. Maar door die groeiende steden nemen de trainingsmogelijkheden voor wielrenners wel af. Een wielercircuit, bijvoorbeeld rond het toekomstige complex van JEKA, zou uitkomst bieden. Er ligt een prima accommodatie aan de Terheijdenseweg, maar die is voor de jeugd en de nieuwelingen. Amateurs rijden harder, die vliegen daar uit de bocht.”

“Als ik kijk naar het Bredase sportleven, dan zie ik dat de meeste clubs het steeds moeilijker hebben om het hoofd boven water te houden. NAC Breda is een prachtig uithangbord voor de stad, maar een nadeel is dat de club veel sponsors naar zich toetrekt. Of de gemeente meer in de sport moet investeren? Het is een moeilijke tijd. Een sponsor kan zijn geld maar één keer uitgeven, en dat geldt voor de gemeente net zo. Toch lijkt me de voor de gemeente relatief kleine investering voor de aanleg van een wielercircuit rond het toekomstige JEKA-complex verantwoord en een goed gebaar naar de in deze streken nog immer populaire wielersport.”

“Burgemeester Rutten heb ik nog niet ontmoet. Ik revalideerde in 1999 thuis van een zwaar ongeluk toen hij op de ziekenhuisafdeling kwam te liggen waar ik parttime werk. Ook hij had een enorme smak met de racefiets gemaakt. We liepen elkaar net mis. Maar hij kan me altijd bellen voor een fietstocht!”

Sportvrouw van het jaar van Groot-Breda Marion Bax:

“Het was nu of nooit”

Door Sylvie Smeets

Al vier keer was ze genomineerd voor Sportvrouw van het jaar voor Groot-Breda. Steeds miste ze, ondanks haar uitstekende fietsprestaties, net de boot. Dit jaar moest ze opboksen tegen zwemster Sandra Temmerman en atlete Melissa Boekelman. Een zware dobber, maar Marion heeft zich nog nooit snel uit het veld laten slaan en nu was ze dat ook zeker niet van plan. En terecht: Wielrenster Marion Bax uit Bavel is half februari dan toch eindelijk verkozen tot sportvrouw van het jaar voor Groot Breda.

“Zo’n titel halen is perfect natuurlijk. Het was nu of nooit, want het seizoen 2004 wordt m’n laatste jaar op niveau,” vertelt Marion die ondanks haar 47 jaar nog steeds bij de elitevrouwen fietst. “Het kost me wel steeds meer energie om met topsporters als Leontien van Moorsel mee te komen hoor,” geeft Marion toe aan de vooravond van het vertrek naar haar hoogtetraining in Spanje. “Na deze training zet ik in Zuid Frankrijk nog even de puntjes op de i en zou ik klaar moeten zijn voor de laatste wedstrijden van mijn carrière.”

Fantastische carrière
Eind oktober stopt Marion met het fietsen op hoog niveau. “Alle doelen zijn zo´n beetje bereikt en er is meer dan alleen maar topsport. De laatste zes jaar heb ik alle vrije tijd in het fietsen gestoken. Ik zit zo´n twintig tot dertig uur in de week op de fiets. Het wordt tijd voor wat anders.” Op de vraag wat ze na haar fietscarrière gaat doen kan ze nog geen antwoord geven. “Ik ga me eerst honderd procent op de laatste wedstrijden richten, daarna zie ik het wel. Als ik daar nu over na ga denken, leidt me dat te veel af.” En dat is niet de bedoeling want er staan nog twee grote en belangrijke wedstrijden op de rol: de EK in Portugal en de WK in Oostenrijk. Wat Marion daar ook bereikt, ze kan terugkijken op een fantastische carrière. Ze heeft zo langzamerhand wel bereikt wat ze wilde. “Ik heb er echt alles uit gehaald wat erin zat.” Bij alle wedstrijden om de wereldtitels heeft deze topvrouw dan ook op het podium gestaan: zowel op de weg in Oostenrijk als bij het tijdrijden werd ze derde. Op de onderdelen puntenkoers en sprint is ze wereldkampioen en naast deze gouden plakken, hengelde ze bij de achtervolging in Manchester een zilveren medaille binnen. Op de 500 meter maakte ze het rijtje compleet met brons.

Smakkerd
En dit terwijl ze op haar veertigste dacht dat ze nooit meer zou fietsen. “Ik maakte toen zo´n smakkerd dat ik mijn linker knieschijf brak en m´n rechter verbrijzelde. De maanden bedrust, gaven me de drive om op m´n veertigste toch nog met de cyclosportieven mee te willen. Het kon toch niet zomaar voorbij zijn?” Marion weet niet beter dan dat ze fietst. Vanaf haar 16de combineerde ze haar studie verpleegkunde al met fietsen in de subtop.Vanaf haar 27ste was ze altijd te vinden tussen de recreatieve toergroepen.

Terug in het zadel
Na haar ongeluk knokte ze zich terug op het zadel en sloot aan bij de cyclosportieven. Daar vonden ze haar conditie en snelheid zo goed dat ze haar richting wedstrijden stuurde. En terecht. Ze haalde vanaf haar veertigste het hoogst haalbare. Nu is ze zelfs beloond met de titel Sportvrouw van 2003 voor Groot Breda. “Deze titel is mooi meegenomen. Na vier nominaties op rij ging ik eigenlijk heel nuchter de verkiezing in. Ik was dus behoorlijk verrast dat ik dit jaar wél met de award naar huis mocht.”

Combineren
Hoe Marion het wielrennen kan combineren met haar werk? Als ic-verpleegkundige in het Amphia Ziekenhuis heeft ze prettige collega´s die altijd paraat staan een dienst over te nemen als Marion een wedstrijd heeft. “Verder kost het me vakantiedagen.” Daarbij komt dat Marion door het ongeluk nog maar parttime werkt. “Ook als ik straks stop met het grote werk, moet ik altijd blijven fietsen om de kracht in m´n knieën te behouden. Je begrijpt dat fietsen nooit een straf voor me zou zijn,” lacht ze.

Als je meer over Marion Bax wil weten, kijk dan op http://www.marionbax.nl

Succes Marion Bax smaakt naar meer

Door Peter van Bergen

Dinsdag 2 maart 2004 – De Omloop Het Volk ging zaterdag niet door. De openingskoers van het wielerseizoen werd niet verreden vanwege sneeuwval. Verwarring is er dan in huize Goeyers-Bax.

Want in Bavel, waar de sportvrouw van Breda huist, ontsnapt geen enkele koers aan de aandacht. En zeker de Vlaamse openingskoers niet.

Marion Bax, in mei wordt ze 48 jaar, maakt zich op voor nog een jaar bij de elite-vrouwen, het puikje van het nationale vrouwenpeloton. Waarom? “Omdat het nog zo goed gaat”, klinkt de van oorsprong Rotterdamse. Ze weet dat ze serieus wordt genomen door de concurrentie. Vorig seizoen won ze drie koersen, werd in een peloton van 156 renners 22e op het NK en pakte nog een handvol ereprijzen. Sportvrouw van Breda werd ze, omdat ze wereldkampioen puntenkoers werd op het WK- Masters in Manchester. Ervoor en erna pakte ze zilver op het onderdeel achtervolging en brons op de disciplines weg, tijdrijden en vijfhonderd meter staande start.

De regenboogtrui hangt samen met de gouden medaille, netjes achter glas, op een opvallende plaats in de woonkamer. Bekers en trofeeën staan op elkaar gepropt in een overvolle vitrine. “Prijzen van de afgelopen jaren. De rest staat op zolder”, zegt Marion Bax met trots in de ogen.

Trots, omdat het toch allemaal lukte na een forse lijdensweg. In feite zette ze in 1982 een punt achter haar carriëre. “Op 28- jarige leeftijd”, rekent ze. “Ik was geblesseerd en had moeite met de vele trainingsuren. De hobby fietsen bleef in trimgroepen en later bij de cyclo-sportieven. Ik merkte, dat ik tochten van 150 tot 200 km makkelijk aankon. Voortdurend won ik aan inhoud en snelheid. Toch maar weer een licentie aanvragen, dacht ik in 1998. 43 Jaar was ik. Er stonden nog acht wedstrijdjes op het programma. Bij vijf ervan eindigde ik bij de eerste twintig.”

Trainingsrit
Later dat jaar ging het fout op een trainingsrit. Ze werd geschept door een auto, brak haar linkerknieschijf en verbrijzelde de schijf aan de rechterkant. “Nooit meer fietsen”, voorspelde de orthopeed. “Dat nooit”, dacht Marion Bax. Moeilijke jaren volgden, maar ze slaagde met het WK Masters in 2003 als triomferend jaar.

Relativeren
“Ik kan goed relativeren en raak niet snel in paniek”, zegt ze van zichzelf. “Ook kan ik me zonder stressgevoel focussen op een gesteld doel. In die maanden van herstel was er ook geen ander perspectief. Ik mocht niet meer skiën, hardlopen, zelfs niet te lang staan. Zwemmen kon wel, maar daar had en heb ik niets mee.”

Marion Bax, als operatieverpleegkundige verbonden aan het Amphia-ziekenhuis, keerde met een zeker fanatisme terug in het peloton. “Als individueel renner. Ik heb een privé- sponsor”, zegt ze. “Af en toe is er een verzoek van een ploeg om met hun te rijden. Die benadering bevalt me. Het is toch een bewijs, dat ze rekening met me houden.”

Ontspannen bereidt Marion Bax zich voor op het komend wielerseizoen. “Bij mij is er niet de druk van moeten winnen”, zegt ze.

“Maar puur als liefhebber rijd ik natuurlijk niet. Je traint daar geen 25 uur per week voor. De doelen zijn gesteld. Presteren wil ik op het EK Masters in Portugal en natuurlijk op het WK Masters, op de weg in Oostenrijk en op de baan opnieuw in Manchester. Een regenboogtrui heb ik al, maar eentje meer trek ik met net zo veel plezier ook aan.”

Recordzwemmer pakt ook prijs in Breda

Door Peter van Bergen

Woensdag 11 februari 2004 – BREDA – Op het jaarlijkse sportgala van Breda is zwemmer Gijs Damen sportman van Breda geworden.

Damen, gisteravond niet aanwezig wegens een verblijf in Griekenland, was in 2003 WK-deelnemer en later in Dublin op de 4 x 50 meter vrije slag- estafette met een nieuw wereldrecord winnaar op het Europees kampioenschap. Wielrenster Marion Bax werd met onder meer twee wereldtitels op het WK- Masters uitgeroepen tot sportvrouw van het jaar 2003. Het zeiltrio Sven Machielsen/Bram van Hooydonk/John den Engelsman mag zich met een wereldtitel de beste sportploeg van het jaar noemen. Karateka Jaimy van Hooydonk en atleet Sander Hage werden uitgeroepen tot Bredaas meest belovend vrouwelijk- en mannelijk talent. Kees Timmerman van voetbalvereniging Breda is een jaar lang sportvrijwilliger van de stad.

Goed bezocht
Op een zeer goed bezocht sportgala, voor het eerst in Hotel Brabant en gepresenteerd door speaker Cees Maas, reikte wethouder Albouw de prijzen uit. Alle winnaars kregen de gala-award, ontworpen door kunstenaar Aimée Tollenaar. Damen vocht zijn verkiezing uit met atleet Simon Vroemen, die vorig jaar won en Stephan Lokhoff, speler in het Nederlands voetbalelftal van de Paralympics. Marion Bax won ten koste van de zwemster Sandra Temmerman en atlete op de technische nummers Melissa Boekelman. De laatste werd in 2002 sportvrouw van Breda. Het zeiltrio Machielsen/Van Hooydonk/Den Engelsman, dat wereldkampioen werd in de J22- klasse, moest concurreren met de 4 x 400m estafetteploeg mannen van Sprint (Michiel Husslage, Joep Dekkers, Joeri Neger en Ivo Roovers) en het naar de eredivisie gepromoveerde vrouwenbasketbalteam van Sharklets, nu spelend onder de naam Barons. In de categorie talenten had bij de meisjes winnares Jaimy van Hooydonk, al driemaal Nederlands kampioen in de discipline Kata, tegenstand van atlete Lesley van Miert en handboogschutter Laura van Bergen van Alliance d’Amitié. Bij de jongens won Sprint-atleet Sander Hage dankzij een eerste plaats bij het hinkstapspringen tijdens het NK-Junioren Indoor. Karter Roy Zegers en schaatser Mattijs van Gink waren de twee andere genomineerden.

Ruud Weber
Voorafgaand aan de uitverkiezing memoreerde Frans Jansen, voorzitter van het Sportgala, de gisteren overleden Ruud Weber, gemeentelijk ambtenaar en oud- bestuurslid van het gala.

Wethouder Arbouw liet aan het slot van een smakelijk praatje (‘Minder hamburgers, meer trainen.’) ook blijken, dat ook Breda niet aan de landelijke bezuinigingsdrift op sportgebied ontkomt. De fusie tussen Sportpunt en Vrijwilligerszorg, aan de Pasbaan samen in een nieuwe accommodatie onderbracht, zal volgens hem qua service aan de sport wel een meerwaarde betekenen.

Het Bredase Prisma College kreeg tussen alle winnaars door de tijd om te pleiten voor ‘een leven na(ast) de sport.’ Het Prisma College is één van de aangewezen scholen in Nederland om aankomende sporters tijd en gelegenheid te bieden zich te ontwikkelen, maar ook om de weg te bereiden naar een toekomst na afloop van een sportcarrière. De combinatie studie- (top)sport verloopt volgens woordvoerder Peter Raaijmakers goed en volgens hem op het Prisma College zelfs prima.

Breda eert zijn sportvedetten

Door Peter van Bergen

Dinsdag 6 januari 2004 – SBC 2000-zwemmer Gijs Damen, voetballer Stefan Lokhoff en Sprint-atleet Simon Vroemen, in alfabetische volgorde genoemd, zijn genomineerd voor de eretitel Sportman van Breda 2003.

Bij de vrouwen gaat het tussen de Bavelse wielrenster Marion Bax, atlete Melissa Boekelman uit Breda en reddend zwemster Sandra Temmerman. Op het komend Sportgala, dat op 10 februari wordt gehouden strijden daarnaast het vrouwenteam van Barons, voorheen Sharklets, de 4 x 400 meterploeg van Sprint en het zeilduo Sven Machielsen/Bram van Hooydonk om de titel sportploeg van het jaar.

Alle sporters zijn in en rond Breda woonachtig, of sporten bij een Bredase vereniging, de twee criteria waaraan moet worden voldaan. Op basis van prestaties op in volgorde WK, EK, NK en in regionaal verband is er gejureerd, al blijft het in de verschillende sportdisciplines toch onvermijdelijk appels met peren te vergelijken. Op het jaarlijkse sportgala, plaats en tijd worden nog bekend gemaakt, wordt zowel bij meisjes als jongens ook het meest aansprekende talent bekend gemaakt. Bij de meisjes gaat het tussen handboogschutter Laura van Bergen van Alliance d’Amitié, Shotokan-karateka Jaimy van Hooijdonk en Sprint- atlete Lesley van Miert. Atleet Sander Hage van Sprint, schaatser Mathijs van Gink van SSV Breda en Prisma College-scholier en karter Roy Zegers zijn de genomineerden bij de jongens. Gijs Damen was in 2003 een succesvol WK- ganger in Barcelona. Damen pakte goud in de 4 x 50 meter vrije slag estafetteploeg samen met Johan Kenkhuis, Mark Veens en Pieter van den Hoogenband. Stephan Lokhoff, 21 jaar en student rechten, voetbalde zich in 2003 in het Nederlands Elftal van de Paralympics en plaatste zich op het WK in Argentinië voor de Paralympics dit jaar in Athene. Simon Vroemen, sportman van Breda vorig jaar, kampte na zijn successen in 2002 met medische problemen. Toch werd hij in juli Nederlands kampioen op de 3000 meter steeple en was hij finalist in die discipline op het WK- atletiek in Parijs. Vroemen is sinds 2002 ook Europees recordhouder op de 3000 meter steeple.

Wielrenster Marion Bax mag spreken van een uiterst succesvol 2003. Op 47-jarige leeftijd en na een flinke portie blessureleed was ze bij de elite-vrouwen van Leontien van Moorsel nog steeds een sub-topper. Op het WK-Masters in Manchester was ze met onder meer twee wereldtitels de allerbeste. Melissa Boekelman, vorig jaar sportvrouw van Breda, gaat onverdroten door met speer, kogel en discus. Nederlands kampioen werd ze op alledrie de onderdelen en meerkamp. Interlandwinnaar mocht ze zich noemen tegen Duitsland (kogel en discus) en winnares op de Koninkrijksspelenop Aruba (kogel). Sandra Temmerman richtte zich vanaf 2002 volledig op wedstrijdzwemmen en zwemmend redden. Ze reikte tot vier finaleplaatsen op het NK in Amsterdam. Het leverde haar uiteindelijk een zilveren medaille op de 200 meter vlinderslag. Op het EK-zwemmend redden kwam ze tot twee bronzen medailles op de 200 meter hindernis en de rescue race. Met het nationale team pakte Sandra in verschillende estafettes goud, zilver en brons. Wereldrecords waren er later bij internationale wedstrijden in Warendorf op de 4 x 50 meter torpedo- en reddingsestafette.

NAC kwam met een vierde plaats in de competitie en het bereiken van Europees voetbal tot de beste rangschikking sinds vele jaren. NAC was enkele jaren terug sportploeg van het jaar, toen het promoveerde naar het hoogste niveau.

De jury koos ervoor drie andere ploegen te nomineren. Het vrouwenteam van Barons, toen nog onder de naam Sharklets, dwong promotie af naar de eredivisie. Voor een stad als Breda, waar het basketbal nooit echt goed van de grond kwam, mag dat een prestatie van formaat heten. De 4 x 400m- estafetteploeg van Sprint pakte voor het vierde opeenvolgende jaar een medaille op het NK. Sprint, met Michiel Husslage, Joep Dekkers, Joeri Neger en Ivo Roovers, eindigde in september in Amstelveen als tweede. De zeilers Sven Machielsen (Bavel) en Bram van Hooijdonk (Breda) werden in het Italiaanse Triëst wereldkampioen in de J22- klasse. Eerder al stak het duo, samen met stuurman John den Engelsman, ook het Europees- en nationaal kampioenschap op zak.

MARION BAX (47) DRAAIT MEE AAN INTERNATIONALE WIELERTOP

“Zolang ik plezier heb, ga ik door”

dinsdag, 4 november 2003

BREDA – Zes medailles bracht Marion Bax dit jaar mee van WK-wedstrijden. Ze haalde twee keer goud, een keer zilver en een keer brons op de baan en twee keer brons op de weg. “Het is een fantastisch jaar voor me geweest. Ik weet echter ook dat ik dit niet meer zal evenaren. Maakt me niet uit. Fietsen brengt me zoveel plezier dat ik er nog niet aan denk te stoppen”, aldus de wielrenster uit Bavel.

Door Vivianne Voeten

Op zestienjarige leeftijd stapte Marion Bax voor het eerst op een wielerfiets. “Mijn broer was fanatiek aan het wielrennen. Hij had een reservefiets en dus ging ik wel eens met hem mee. Ik vond het een hele leuke sport en van het een kwam het ander.” Marion ging wedstrijden rijden en werd lid van wielervereniging Feyenoord. “Ik reed goed en werd gevraagd voor sponsorploegen als Beck’s bier en Hitachi. Ik draaide destijds mee aan de subtop, volgde een opleiding en had een baan. Ik denk dat wanneer ik alleen voor de sport had gekozen, de top binnen bereik had gelegen. Ik heb dat echter heel bewust niet gedaan. Wilde me niet alleen op de sport richten. Ik heb ook nooit spijt gehad van die beslissing.”

In 1983 stopte Marion met wielrennen. “Ik kampte met een blessure en vond het tijd afstand te nemen. Vijftien jaar heb ik geen wedstrijden gereden maar ik bleef wel fietsen. Aanvankelijk op recreatieniveau, ik was lid van de Rouleurs uit Ulvenhout. Draaide lekker mee. In 1998 reed ik een wedstrijd bij de cyclosportieven. Je rijdt dan 150-200 kilometer en er wordt dan naar je tijd gekeken. De eerste wedstrijd stond ik gelijk op het podium en daar werd ik dus heel fanatiek van.” Marion besloot weer meer tijd aan haar sport te gaan besteden.

“Wanneer je echt aan de top mee wilt, moet je alle mogelijke tijd vrijmaken. Wanneer je dan resultaten boekt, verleg je je grenzen weer. Je groeit daar echt in. Op een gegeven moment heb ik de KNWU gebeld omdat ik wist dat er Masterwedstrijden in Frankrijk waren. De bond raadde me echter aan een licentie aan te vragen zodat ik in Nederland wedstrijden kon gaan rijden. Dat ging lekker. Van de acht wedstrijden die ik reed, eindigde ik er bij vijf bij de eerste twintig.”

Aanbiedingen

Marion kreeg van een aantal ploegen aanbiedingen maar ging hier niet op in. “Ik wil mijn vrijheid houden, zelf bepalen welke wedstrijd ik wel of niet rijd. In 1988 heb ik een ernstig ongeluk gehad. Ik werd tijdens een training geschept door een auto. Mijn knieschijf was gebroken en verbrijzeld. Wanneer het heel slecht weer is, rijd ik geen wedstrijden. Ik hoef dat niemand uit te leggen. Bij een ploeg zou me zo’n beslissing niet lekker zitten omdat ik me dan toch verantwoordelijk voel. Daar spelen ook andere belangen een rol.”

0-punt

Na het ongeluk was het voor Marion al snel duidelijk dat ze er alles aan wilde doen om weer te kunnen fietsen. “Je begint dan echter wel op het 0-punt. Fietsen en zwemmen was het enige wat ik nog kon. Vroeger tenniste ik en deed aan hardlopen en skiën maar die sporten behoren niet meer tot de mogelijkheden. Aan zwemmen vind ik niets aan dus bleef alleen wielrennen over.”

Top

De 47-jarige dame draait in Nederland nog steeds aan de top mee. “Ik rijd bij de Elite-dames dus dezelfde wedstrijden als Leontine van Moorsel. Het Nederlands niveau is behoorlijk hoog en daardoor is het makkelijker op internationaal niveau te presteren. Nou is het natuurlijk wel zo dat je er veel voor moet doen en nog meer voor moet laten”, aldus Marion.

Dit voorjaar vertrok ze twee keer voor een hoogtestage naar het buitenland. “Een keer naar Spanje en een keer naar Frankrijk. Om mee te kunnen, moet je dit gewoon doen. Anders duurt het zeker een maand voordat je qua niveau aan kunt sluiten bij de beroepsrensters. Ik heb geen ploeg en betaal die stages dus gewoon zelf”, legt de wielrenster uit Bavel uit. Ze is wel in de gelukkige omstandigheid een sponsor te hebben gevonden.

Ze is van plan deze winter weer twee weken naar het zuiden te gaan. “Ik kijk echter eerst even hoe ik de winter doorkom. Ik moet 110 procent fit zijn om een nieuw fietsseizoen aan te kunnen. Word ik ziek dan heeft een hoogtestage weinig zin”, aldus Marion die haar fietscarrière nog steeds combineert met een baan. “Ik werk twee dagen in de week op de IC van het Amphiaziekenhuis. Gezien de combinatie met topsport is dat meer dan genoeg. Ik hou nu echter voldoende ruimte voor trainingen.”

Voorbereidingen WK

Marion traint het liefst met een groep. “Die trainingen zijn gewoon vruchtbaarder omdat er meer snelheid gehaald wordt.” Wekelijks probeert de sportvrouw ook een tot twee rustdagen in te bouwen. “Wanneer er belangrijke wedstrijden aankomen, worden de trainingen natuurlijk intensiever. Zo heb ik ter voorbereiding op het WK zes weken lang iedere week een dag in de Voerstreek getraind. Ik wist dat er in Oostenrijk heuvels in het parcours zaten, dus ben wat klimmetjes gaan pakken”, vertelt Marion.

Favorieten

In augustus reed ze het WK op de weg in Oostenrijk, in september het WK op de baan in Manchester (Groot-Brittannië). “Aan de wereldkampioenschappen doe ik al zo’n vier jaar mee. Ik ken dus het deelnemersveld wel. Op de weg heb ik zo’n 12 concurrentes en op de baan gaat het tussen vijf vrouwen. Ik behoor hier tot de favorieten en dat maakt een wedstrijd er niet makkelijker op.” Op de weg haalde Marion een bronzen medaille bij het tijdrijden en werd eveneens derde bij de gewone koers. Op de baan was er goud op de sprint, goud bij de puntenrace, zilver op de achtervolging en brons op de 500 meter.

“Met de gouden medaille bij de puntenrace was ik echt enorm blij. Dat was namelijk een heel gevecht. Voor die wedstrijd had ik, tevoren, een tactiek in mijn hoofd en die heeft goed gewerkt.” Marion wist dat zij als enige Nederlandse aan de start zou verschijnen en dat andere landen meer rensters in het veld hadden. “Mijn tactiek was te proberen het eerste klassement met overmacht te winnen. Dat lukte. Hierdoor richtte een aantal rensters zich op mij om ook punten te pakken. Bij een demarrage hoefde ik er niet steeds achteraan omdat sommige rensters compleet niet gevaarlijk voor mij waren maar bijvoorbeeld wel voor nummer twee of nummer drie. Ik had het mooi uitgedokterd en mijn plannetje lukte”, vertelt Marion lachend.

Plezier

Ze is tevreden over het afgelopen wielerseizoen. “Ik ben echter ook realistisch. Volgend jaar kan ik dit niet evenaren. Dat hoeft ook helemaal niet. Ik ben niet op die manier met mijn sport bezig. Ik heb plezier in mijn sport en heb er alleen gezonde stress van. Het gebeurt dat het in een wedstrijd helemaal mis gaat. Dan zit ik absoluut niet in de put. Volgende keer beter is dan het motto. Ik heb nu zes medailles thuis van het WK maar peins er niet over te stoppen. Zolang het fysiek kan, ik gezond blijf en plezier heb, ga ik door. Dat betekent ook dat je in je omgeving de rust en tijd moet hebben om met je sport bezig te zijn, anders lukt het niet. Loopt het op een van die terreinen fout dan houdt topsport op. We zien wel, is het zover dan ga ik recreatief fietsen. Indien nodig stel ik mijn doelen bij. Er zijn nog zoveel andere dingen belangrijk in het leven”, meldt Marion nuchter.

Slagroom

De doelen die zij zichzelf gesteld had, heeft ze gehaald. “Na het ongeluk wilde ik weer gaan fietsen en droomde ervan wereldkampioen te worden. Dat is me twee jaar geleden voor het eerst gelukt. Die trui was de slagroom op het toetje. Verder is alles wat ik meemaak gewoon leuk. Op het WK in Oostenrijk reikte Francesco Moser me de medaille uit en in Manchester was het Graeme Obree (hij pakte het uurrecord op een futuristische fiets). Het is toch geweldig dit soort mensen tegen te komen”, besluit Marion enthousiast.

MARION BAX: MISKEND TALENT?

Ieder zijn zeg over veelvoudig wereldkampioene

“Ondanks mijn 47 jaar weet ik ook dit jaar weer goede resultaten weg te zetten bij de elitevrouwen: twee overwinningen, vele top-tien klasseringen en 22^ste bij het NK in Rotterdam. Bij het WK voor Masters in Sankt Johann behaalde ik driemaal brons. In Manchester bij het WK op de baan pakte ik tweemaal goud, een keer zilver en een keer brons. Tevens werd ik tot beste vrouwelijke renster van het toernooi gebombardeerd. Door de bulk aan medailles lijkt het wellicht een makkie om zo te scoren. Mij is het evenwel als enige gelukt om bij elke WK-deelname het podium te halen! Hiervoor moet ik echter wel het hele jaar actief zijn op het niveau van de elitevrouwen”, laat Marion Bax uit Bavel ons in een e-mail weten. Wie is dit fenomeen dat met regelmaat schreeuwt om aandacht?

Respect is op zijn plaats voor de prestaties van Bax, lid van Breda-Knooppunt. Het is niet niks, die twee wereldtitels. Merkwaardig is dat Marion op haar website klaagt over het uitblijven van waardering. Tussen de regels door is bovendien te lezen dat Bax van mening is dat zij nogal wordt tegengewerkt. Tot slot kunnen bij de online beschrijving van haar carrière vraagtekens gezet worden. Haar loopbaan wordt namelijk neergezet alsof er sprake is van het zevende wereldwonder.

KAART

Bianca Bogers is lid van dezelfde vereniging als Bax. “Ik weet dat ze zich behoorlijk inspant om wedstrijden van de Brabantse Wieler Federatie (BWF) van de grond te krijgen. Voor de wielersport lijkt mij dat een goede zaak”, aldus de 18-jarige Prinsenbeekse. Clubgenote Yvette van Leest weet nog meer over Bax te vertellen: “Ze is echt een van de drijvende krachten achter het dameswielrennen in Zuidwest Brabant. Ik vind dat ze daarmee een bijzonder goed initiatief heeft genomen, waarvan alle rensters profiteren. Ze probeert het vrouwenwielrennen echt op de kaart te zetten”, meldt ze oprecht.

AARDIG

Over de wijze waarop door Bax wordt gekoerst, heeft Van Leest het volgende op te merken: “Marion is tijdens de wedstrijden superfanatiek. Daar is niks mis mee. Zeker gezien het feit dat ze na de koers heel aardig en makkelijk benaderbaar is”. Het door Bax vermeende gebrek aan aandacht klinkt Van Leest vreemd in de oren. “Ik kan dat echt niet geloven. Het dagblad in onze regio (BN/DeStem, red) staat regelmatig vol met artikelen over haar. Dat ze op haar niveau enorm uitblinkt is heel knap, maar ze is natuurlijk niet zo goed als Leontien van Moorsel en Mirjam Melchers. Logisch dat de pers daar meer interesse voor heeft.”

BREEDTESPORT

Dat Marion Bax door de wielerpers soms wordt overgeslagen, wordt wel beaamd door niemand minder dan Nederlands kampioene tijdrijden Jolanda van Dongen-Cools. De tempobeul uit Middelharnis is van oorsprong een streekgenoot van Bax en denkt te weten waarom Bax niet altijd in het brandpunt van de belangstelling staat. “Het ligt misschien mede aan het feit dat ze veel in België koerst”, aldus de tijdritkampioene. “Maar feit is ook dat de journalistiek alleen maar in de echte top is geïnteresseerd. Terwijl men aan de breedtesport best wat meer aandacht mag schenken.” En voor de breedtesport is Marion Bax heel belangrijk geweest, vindt van Dongen-Cools. “Met het uit de grond stampen van de BWF-wedstrijden heeft ze ervoor gezorgd dat meiden die koud op de fiets zitten en eens van de wedstrijdsfeer willen proeven niet direct tussen de wereldtoppers belanden. En daardoor snel gedesillusioneerd afhaken.”

KNAP

Van Dongen-Cools zou net als Bax op grond van haar leeftijd ook gerechtigd zijn geweest om deel te nemen aan het wereldkampioenschap baanwielrennen voor Masters in Manchester. “Ik heb er wel over nagedacht, maar vind het een te grote stap terug om van de KNWU-competitie naar dat soort wedstrijden af te reizen. Waarmee ik dus ook aangeef dat het niveau niet al te hoog is. Desondanks vind ik het knap dat Marion op haar leeftijd in staat is om wereldtitels te pakken. Bedenk wel dat ze er ook nog hele dagen bij werkt”, besluit de sympathieke renster.

Rik Elfrink

DUBBEL GOUD VOOR BAX

Na haar twee medailles op het wereldkampioenschap op de weg voor Masters, heeft Marion Bax op het WK op de baan twee regenboogtruien veroverd. Zowel op de sprint als de puntenkoers ging de Brabantse met het goud naar huis, terwijl Bax ook zilver op de achtervolging en brons op de 500 meter haalde. Ook werd ze tot de beste vrouwelijke renster van het toernooi gebombardeerd. “Door de bulk aan medailles, zou het kunnen lijken dat het een makkie is altijd te scoren. Niets is minder waar, mij is het als enige gelukt aldus te scoren en dit jaar bij elke WK-deelname op het podium te staan (7 medailles dit jaar). Hiervoor moet ik wel het hele jaar actief zijn op het niveau van de elite-vrouwen” liet een enthousiaste Bax vanuit Manchester weten.

TWEE WERELDTITELS VOOR MARION BAX

Marion Bax uit Bavel is op de wereldkampioenschappen voor Masters op de baan van het Engelse Manchester uitermate succesvol geweest. Nadat ze twee weken daarvoor nog drie bronzen medailles behaalde op de wereldkampioenschappen op de weg in het Oostenrijkse Sankt Johann in Tirol, kwam ze nu met een haast maximale score thuis: tweemaal goud, eenmaal zilver en eenmaal brons.

BRONS OP 500 METER
Het toernooi om de wereldtitels begon voor Marion op maandag. Het eerste onderdeel waarop ze te Manchester uitkwam, was de 500 meter tijdrit. Niet bepaald het beste onderdeel van haar. De start kan ze in Nederland niet goed trainen, daar er in Manchester in startmachines vertrokken wordt. In de start liet ze het dan ook het meest liggen; in de tweede ronde corrigeerde ze deze slechte start enigszins. Haar tijd was 42.013, toch beter als voorgaande jaren. De Engelse Glynis Francis prolongeerde haar titel van vorig jaar; de Australische Kerrie Crisp werd tweede. Marion werd derde en pakte zo haar eerste medaille van dit kampioenschap. Die was dus binnen en dit dan nog een niet verwachte!

WERELDTITEL SPRINT GEPROLONGEERD
Twee dagen later wist Marion haar wereldtitel sprint bij de Masters te prolongeren. In een gedevalueerde titelstrijd draaide het uit op dezelfde finale als vorig jaar tegen de Engelse Glynis Francis. Ook nu moest Marion trachten haar kracht uit te spelen tegen de rappe en explosieve Francis. Marion lootte de tweede startpositie en joeg Francis voortdurend op. Bij de bel lag het tempo al op sprinttempo; nu was het nog zaak reeds op de streep naast haar tegenstandster te komen. Alles liep perfect, zodat Marion het in de laatste bocht af kon maken. Ze won met ruim een lengte. De kracht won het van de snelheid! De Amerikaanse Ross werd derde. Ook hier is het net als in de elite-categorieën: er zijn nauwelijks nog echte sprinters, die vanuit het wiel in de laatste bocht de overwinning naar zich toe kunnen trekken.

Overigens kwam de afwerking van het hele programma voor Marion in Manchester nog danig in gevaar: tijdens de training van dinsdag kreeg een andere renner een klapband en nam 5-6 coureurs mee, waaronder Marion die niet anders kon dan onderdoorsturen met een val als gevolg. Met de nodige pijnstillers, blauwe plekken en de verdenking van een barst in een van haar middenhandsbeentjes kwam zij dan toch nog aan de start.

ZILVER OP ACHTERVOLGING
Donderdag reed Marion de achtervolging. Al in de kwalificatie reed ze tegen de Australische Kerrie Crisp. Heel de week was het al duidelijk dat dit haar grote concurrente zou worden op dit onderdeel. Marion zat niet goed in de race, de hele week was ze zoekende naar de echte baantred, waarschijnlijk t.g.v. de te korte voorbereiding en het te lang doorkoersen op de weg. Haar tijd was goed voor de grote finale: 2.44 tegen 2.41 voor Crisp. In de finale werd gekozen voor een schema afgeleid van de winnende tijd van Crisp in de kwalificatie. De finale begon Marion voortvarend, ze nam 2 seconden voorsprong, doch na 750 meter kwam Crisp terug en won tenslotte wederom in dezelfde tijd. Zo reed Marion ook dezelfde tijd als in de series. Ze kon hier tevreden mee zijn, doch realiseerde zich dat Sankt Johann zo kort voor Manchester eigenlijk niet mogelijk is. Men moet hier echt goed voorbereid naar toekomen. Crisp trainde 6 weken lang op de piste van Sidney louter op de achtervolging, terwijl Marion in de week voor Manchester 4 maal naar de piste was geweest. Geen verder excuus, Crisp is een erg goede coureur en reed erg goed! De Engelse Auriel Forrester, voormalig wereldkampioene achtervolging pakte het brons.

TWEEDE WERELDTITEL: PUNTENKOERS
Zaterdag tenslotte reed Marion de puntenkoers. Van de drie deelnames op dit onderdeel pakte ze tweemaal zilver en eenmaal goud! Ze werd dan ook in de koers behoorlijk geviseerd. De Mexicaanse Isabel Leon Moncado reed vanaf het begin op haar achterwiel, later voegde zich de Zuid-Afrikaanse Paula Noah hierbij. En dan te weten dat vorig jaar vier Amerikanen Marion probeerden de nek af te rijden (tot zelfs tegen de balustrade rijden aan toe!). Maar wat de 18 tegenstandsters ook probeerden, deze dag stond er op Marion echt geen maat. Ze had, omdat ze de hele week al niet dat echte goede baantred-gevoel had, een iets grotere versnelling gestoken: 50×15 met lange cranken. De tactiek en de manier van rijden moest hierop afgestemd worden: ze moest zelf het initiatief nemen in de sprint en gewoon zelf en van ver aangaan. Het eerste klassement pakte ze royaal. De tegenstand werd meteen met haar overmacht van deze dag geconfronteerd. Om een lang verhaal niet te lang te maken, Marion won meerdere klassementen en liet gepast, op het moment dat ze al een grote kloof had geslagen in punten, rensters, die haar toch niet konden bedreigen, de punten pakken. Ze won de koers tenslotte met 9 punten voorsprong op de Zuid-Afrikaanse Noah. De Mexicaanse Leon Moncado werd derde met 10 punten.

Na deze koers was het goede gevoel en de prettige nasmaak, behorende bij een dergelijk goed gereden toernooi pas echt aanwezig: het sprinttoernooi was een gedevalueerd toernooi, wie de koers van vanmiddag heeft gezien en de manier waarop Marion gewonnen heeft, heeft geen recht op twijfel en discussie meer! Marion rijdt niet voor niets op haar leeftijd nog steeds met de subtop mee bij de elite-vrouwen, iets wat ook moet wil men op dit niveau (en dat van Sankt Johann) meekunnen en kunnen scoren.

Ter afronding van het toernooi om de wereldtitels, werd berekend wie de beste ren(st)er van het toernooi was geweest. Bij de vrouwen kwam deze titel (en de daarbij behorende zeer dure horloge!) terecht bij Marion. Leuke bijkomstigheid was, dat ze de trui en bijbehorende prijzen uitgereikt kreeg van de voormalige werelduurrecord-houder, de excentrieke, doch zeer aardige Schot Graeme Obree. Al bij al een uiterst geslaagde week!

Marion Bax met breuk naar succes

Van onze sportredactie

Zaterdag 20 september 2003 – BAVEL – Marion Bax blijkt vorige week de helft van haar successen bij de wereldkampioenschappen voor veteranen in Manchester te hebben bereikt met een gebroken middenhandsbeentje.

De Bavelse kwam na de 500 meter (derde plaats) en sprint (goud) ten val tijdens de training, doordat een renner bovenin de baan een klapband kreeg en naar beneden schoof. Bax hield aan de tuimeling een pijnlijke hand over, die zij bestreed met pijnstillers. Zij won daarna nog met overmacht de puntenkoers en werd tweede op de achtervolging. Eenmaal thuis liet zij een foto van de hand nemen. Daarbij kwam aan het licht dat zij een middenhandsbeentje vlakbij de pink had gebroken.