MARION BAX (47) DRAAIT MEE AAN INTERNATIONALE WIELERTOP

“Zolang ik plezier heb, ga ik door”

dinsdag, 4 november 2003

BREDA – Zes medailles bracht Marion Bax dit jaar mee van WK-wedstrijden. Ze haalde twee keer goud, een keer zilver en een keer brons op de baan en twee keer brons op de weg. “Het is een fantastisch jaar voor me geweest. Ik weet echter ook dat ik dit niet meer zal evenaren. Maakt me niet uit. Fietsen brengt me zoveel plezier dat ik er nog niet aan denk te stoppen”, aldus de wielrenster uit Bavel.

Door Vivianne Voeten

Op zestienjarige leeftijd stapte Marion Bax voor het eerst op een wielerfiets. “Mijn broer was fanatiek aan het wielrennen. Hij had een reservefiets en dus ging ik wel eens met hem mee. Ik vond het een hele leuke sport en van het een kwam het ander.” Marion ging wedstrijden rijden en werd lid van wielervereniging Feyenoord. “Ik reed goed en werd gevraagd voor sponsorploegen als Beck’s bier en Hitachi. Ik draaide destijds mee aan de subtop, volgde een opleiding en had een baan. Ik denk dat wanneer ik alleen voor de sport had gekozen, de top binnen bereik had gelegen. Ik heb dat echter heel bewust niet gedaan. Wilde me niet alleen op de sport richten. Ik heb ook nooit spijt gehad van die beslissing.”

In 1983 stopte Marion met wielrennen. “Ik kampte met een blessure en vond het tijd afstand te nemen. Vijftien jaar heb ik geen wedstrijden gereden maar ik bleef wel fietsen. Aanvankelijk op recreatieniveau, ik was lid van de Rouleurs uit Ulvenhout. Draaide lekker mee. In 1998 reed ik een wedstrijd bij de cyclosportieven. Je rijdt dan 150-200 kilometer en er wordt dan naar je tijd gekeken. De eerste wedstrijd stond ik gelijk op het podium en daar werd ik dus heel fanatiek van.” Marion besloot weer meer tijd aan haar sport te gaan besteden.

“Wanneer je echt aan de top mee wilt, moet je alle mogelijke tijd vrijmaken. Wanneer je dan resultaten boekt, verleg je je grenzen weer. Je groeit daar echt in. Op een gegeven moment heb ik de KNWU gebeld omdat ik wist dat er Masterwedstrijden in Frankrijk waren. De bond raadde me echter aan een licentie aan te vragen zodat ik in Nederland wedstrijden kon gaan rijden. Dat ging lekker. Van de acht wedstrijden die ik reed, eindigde ik er bij vijf bij de eerste twintig.”

Aanbiedingen

Marion kreeg van een aantal ploegen aanbiedingen maar ging hier niet op in. “Ik wil mijn vrijheid houden, zelf bepalen welke wedstrijd ik wel of niet rijd. In 1988 heb ik een ernstig ongeluk gehad. Ik werd tijdens een training geschept door een auto. Mijn knieschijf was gebroken en verbrijzeld. Wanneer het heel slecht weer is, rijd ik geen wedstrijden. Ik hoef dat niemand uit te leggen. Bij een ploeg zou me zo’n beslissing niet lekker zitten omdat ik me dan toch verantwoordelijk voel. Daar spelen ook andere belangen een rol.”

0-punt

Na het ongeluk was het voor Marion al snel duidelijk dat ze er alles aan wilde doen om weer te kunnen fietsen. “Je begint dan echter wel op het 0-punt. Fietsen en zwemmen was het enige wat ik nog kon. Vroeger tenniste ik en deed aan hardlopen en skiën maar die sporten behoren niet meer tot de mogelijkheden. Aan zwemmen vind ik niets aan dus bleef alleen wielrennen over.”

Top

De 47-jarige dame draait in Nederland nog steeds aan de top mee. “Ik rijd bij de Elite-dames dus dezelfde wedstrijden als Leontine van Moorsel. Het Nederlands niveau is behoorlijk hoog en daardoor is het makkelijker op internationaal niveau te presteren. Nou is het natuurlijk wel zo dat je er veel voor moet doen en nog meer voor moet laten”, aldus Marion.

Dit voorjaar vertrok ze twee keer voor een hoogtestage naar het buitenland. “Een keer naar Spanje en een keer naar Frankrijk. Om mee te kunnen, moet je dit gewoon doen. Anders duurt het zeker een maand voordat je qua niveau aan kunt sluiten bij de beroepsrensters. Ik heb geen ploeg en betaal die stages dus gewoon zelf”, legt de wielrenster uit Bavel uit. Ze is wel in de gelukkige omstandigheid een sponsor te hebben gevonden.

Ze is van plan deze winter weer twee weken naar het zuiden te gaan. “Ik kijk echter eerst even hoe ik de winter doorkom. Ik moet 110 procent fit zijn om een nieuw fietsseizoen aan te kunnen. Word ik ziek dan heeft een hoogtestage weinig zin”, aldus Marion die haar fietscarrière nog steeds combineert met een baan. “Ik werk twee dagen in de week op de IC van het Amphiaziekenhuis. Gezien de combinatie met topsport is dat meer dan genoeg. Ik hou nu echter voldoende ruimte voor trainingen.”

Voorbereidingen WK

Marion traint het liefst met een groep. “Die trainingen zijn gewoon vruchtbaarder omdat er meer snelheid gehaald wordt.” Wekelijks probeert de sportvrouw ook een tot twee rustdagen in te bouwen. “Wanneer er belangrijke wedstrijden aankomen, worden de trainingen natuurlijk intensiever. Zo heb ik ter voorbereiding op het WK zes weken lang iedere week een dag in de Voerstreek getraind. Ik wist dat er in Oostenrijk heuvels in het parcours zaten, dus ben wat klimmetjes gaan pakken”, vertelt Marion.

Favorieten

In augustus reed ze het WK op de weg in Oostenrijk, in september het WK op de baan in Manchester (Groot-Brittannië). “Aan de wereldkampioenschappen doe ik al zo’n vier jaar mee. Ik ken dus het deelnemersveld wel. Op de weg heb ik zo’n 12 concurrentes en op de baan gaat het tussen vijf vrouwen. Ik behoor hier tot de favorieten en dat maakt een wedstrijd er niet makkelijker op.” Op de weg haalde Marion een bronzen medaille bij het tijdrijden en werd eveneens derde bij de gewone koers. Op de baan was er goud op de sprint, goud bij de puntenrace, zilver op de achtervolging en brons op de 500 meter.

“Met de gouden medaille bij de puntenrace was ik echt enorm blij. Dat was namelijk een heel gevecht. Voor die wedstrijd had ik, tevoren, een tactiek in mijn hoofd en die heeft goed gewerkt.” Marion wist dat zij als enige Nederlandse aan de start zou verschijnen en dat andere landen meer rensters in het veld hadden. “Mijn tactiek was te proberen het eerste klassement met overmacht te winnen. Dat lukte. Hierdoor richtte een aantal rensters zich op mij om ook punten te pakken. Bij een demarrage hoefde ik er niet steeds achteraan omdat sommige rensters compleet niet gevaarlijk voor mij waren maar bijvoorbeeld wel voor nummer twee of nummer drie. Ik had het mooi uitgedokterd en mijn plannetje lukte”, vertelt Marion lachend.

Plezier

Ze is tevreden over het afgelopen wielerseizoen. “Ik ben echter ook realistisch. Volgend jaar kan ik dit niet evenaren. Dat hoeft ook helemaal niet. Ik ben niet op die manier met mijn sport bezig. Ik heb plezier in mijn sport en heb er alleen gezonde stress van. Het gebeurt dat het in een wedstrijd helemaal mis gaat. Dan zit ik absoluut niet in de put. Volgende keer beter is dan het motto. Ik heb nu zes medailles thuis van het WK maar peins er niet over te stoppen. Zolang het fysiek kan, ik gezond blijf en plezier heb, ga ik door. Dat betekent ook dat je in je omgeving de rust en tijd moet hebben om met je sport bezig te zijn, anders lukt het niet. Loopt het op een van die terreinen fout dan houdt topsport op. We zien wel, is het zover dan ga ik recreatief fietsen. Indien nodig stel ik mijn doelen bij. Er zijn nog zoveel andere dingen belangrijk in het leven”, meldt Marion nuchter.

Slagroom

De doelen die zij zichzelf gesteld had, heeft ze gehaald. “Na het ongeluk wilde ik weer gaan fietsen en droomde ervan wereldkampioen te worden. Dat is me twee jaar geleden voor het eerst gelukt. Die trui was de slagroom op het toetje. Verder is alles wat ik meemaak gewoon leuk. Op het WK in Oostenrijk reikte Francesco Moser me de medaille uit en in Manchester was het Graeme Obree (hij pakte het uurrecord op een futuristische fiets). Het is toch geweldig dit soort mensen tegen te komen”, besluit Marion enthousiast.

MARION BAX: MISKEND TALENT?

Ieder zijn zeg over veelvoudig wereldkampioene

“Ondanks mijn 47 jaar weet ik ook dit jaar weer goede resultaten weg te zetten bij de elitevrouwen: twee overwinningen, vele top-tien klasseringen en 22^ste bij het NK in Rotterdam. Bij het WK voor Masters in Sankt Johann behaalde ik driemaal brons. In Manchester bij het WK op de baan pakte ik tweemaal goud, een keer zilver en een keer brons. Tevens werd ik tot beste vrouwelijke renster van het toernooi gebombardeerd. Door de bulk aan medailles lijkt het wellicht een makkie om zo te scoren. Mij is het evenwel als enige gelukt om bij elke WK-deelname het podium te halen! Hiervoor moet ik echter wel het hele jaar actief zijn op het niveau van de elitevrouwen”, laat Marion Bax uit Bavel ons in een e-mail weten. Wie is dit fenomeen dat met regelmaat schreeuwt om aandacht?

Respect is op zijn plaats voor de prestaties van Bax, lid van Breda-Knooppunt. Het is niet niks, die twee wereldtitels. Merkwaardig is dat Marion op haar website klaagt over het uitblijven van waardering. Tussen de regels door is bovendien te lezen dat Bax van mening is dat zij nogal wordt tegengewerkt. Tot slot kunnen bij de online beschrijving van haar carrière vraagtekens gezet worden. Haar loopbaan wordt namelijk neergezet alsof er sprake is van het zevende wereldwonder.

KAART

Bianca Bogers is lid van dezelfde vereniging als Bax. “Ik weet dat ze zich behoorlijk inspant om wedstrijden van de Brabantse Wieler Federatie (BWF) van de grond te krijgen. Voor de wielersport lijkt mij dat een goede zaak”, aldus de 18-jarige Prinsenbeekse. Clubgenote Yvette van Leest weet nog meer over Bax te vertellen: “Ze is echt een van de drijvende krachten achter het dameswielrennen in Zuidwest Brabant. Ik vind dat ze daarmee een bijzonder goed initiatief heeft genomen, waarvan alle rensters profiteren. Ze probeert het vrouwenwielrennen echt op de kaart te zetten”, meldt ze oprecht.

AARDIG

Over de wijze waarop door Bax wordt gekoerst, heeft Van Leest het volgende op te merken: “Marion is tijdens de wedstrijden superfanatiek. Daar is niks mis mee. Zeker gezien het feit dat ze na de koers heel aardig en makkelijk benaderbaar is”. Het door Bax vermeende gebrek aan aandacht klinkt Van Leest vreemd in de oren. “Ik kan dat echt niet geloven. Het dagblad in onze regio (BN/DeStem, red) staat regelmatig vol met artikelen over haar. Dat ze op haar niveau enorm uitblinkt is heel knap, maar ze is natuurlijk niet zo goed als Leontien van Moorsel en Mirjam Melchers. Logisch dat de pers daar meer interesse voor heeft.”

BREEDTESPORT

Dat Marion Bax door de wielerpers soms wordt overgeslagen, wordt wel beaamd door niemand minder dan Nederlands kampioene tijdrijden Jolanda van Dongen-Cools. De tempobeul uit Middelharnis is van oorsprong een streekgenoot van Bax en denkt te weten waarom Bax niet altijd in het brandpunt van de belangstelling staat. “Het ligt misschien mede aan het feit dat ze veel in België koerst”, aldus de tijdritkampioene. “Maar feit is ook dat de journalistiek alleen maar in de echte top is geïnteresseerd. Terwijl men aan de breedtesport best wat meer aandacht mag schenken.” En voor de breedtesport is Marion Bax heel belangrijk geweest, vindt van Dongen-Cools. “Met het uit de grond stampen van de BWF-wedstrijden heeft ze ervoor gezorgd dat meiden die koud op de fiets zitten en eens van de wedstrijdsfeer willen proeven niet direct tussen de wereldtoppers belanden. En daardoor snel gedesillusioneerd afhaken.”

KNAP

Van Dongen-Cools zou net als Bax op grond van haar leeftijd ook gerechtigd zijn geweest om deel te nemen aan het wereldkampioenschap baanwielrennen voor Masters in Manchester. “Ik heb er wel over nagedacht, maar vind het een te grote stap terug om van de KNWU-competitie naar dat soort wedstrijden af te reizen. Waarmee ik dus ook aangeef dat het niveau niet al te hoog is. Desondanks vind ik het knap dat Marion op haar leeftijd in staat is om wereldtitels te pakken. Bedenk wel dat ze er ook nog hele dagen bij werkt”, besluit de sympathieke renster.

Rik Elfrink

DUBBEL GOUD VOOR BAX

Na haar twee medailles op het wereldkampioenschap op de weg voor Masters, heeft Marion Bax op het WK op de baan twee regenboogtruien veroverd. Zowel op de sprint als de puntenkoers ging de Brabantse met het goud naar huis, terwijl Bax ook zilver op de achtervolging en brons op de 500 meter haalde. Ook werd ze tot de beste vrouwelijke renster van het toernooi gebombardeerd. “Door de bulk aan medailles, zou het kunnen lijken dat het een makkie is altijd te scoren. Niets is minder waar, mij is het als enige gelukt aldus te scoren en dit jaar bij elke WK-deelname op het podium te staan (7 medailles dit jaar). Hiervoor moet ik wel het hele jaar actief zijn op het niveau van de elite-vrouwen” liet een enthousiaste Bax vanuit Manchester weten.

TWEE WERELDTITELS VOOR MARION BAX

Marion Bax uit Bavel is op de wereldkampioenschappen voor Masters op de baan van het Engelse Manchester uitermate succesvol geweest. Nadat ze twee weken daarvoor nog drie bronzen medailles behaalde op de wereldkampioenschappen op de weg in het Oostenrijkse Sankt Johann in Tirol, kwam ze nu met een haast maximale score thuis: tweemaal goud, eenmaal zilver en eenmaal brons.

BRONS OP 500 METER
Het toernooi om de wereldtitels begon voor Marion op maandag. Het eerste onderdeel waarop ze te Manchester uitkwam, was de 500 meter tijdrit. Niet bepaald het beste onderdeel van haar. De start kan ze in Nederland niet goed trainen, daar er in Manchester in startmachines vertrokken wordt. In de start liet ze het dan ook het meest liggen; in de tweede ronde corrigeerde ze deze slechte start enigszins. Haar tijd was 42.013, toch beter als voorgaande jaren. De Engelse Glynis Francis prolongeerde haar titel van vorig jaar; de Australische Kerrie Crisp werd tweede. Marion werd derde en pakte zo haar eerste medaille van dit kampioenschap. Die was dus binnen en dit dan nog een niet verwachte!

WERELDTITEL SPRINT GEPROLONGEERD
Twee dagen later wist Marion haar wereldtitel sprint bij de Masters te prolongeren. In een gedevalueerde titelstrijd draaide het uit op dezelfde finale als vorig jaar tegen de Engelse Glynis Francis. Ook nu moest Marion trachten haar kracht uit te spelen tegen de rappe en explosieve Francis. Marion lootte de tweede startpositie en joeg Francis voortdurend op. Bij de bel lag het tempo al op sprinttempo; nu was het nog zaak reeds op de streep naast haar tegenstandster te komen. Alles liep perfect, zodat Marion het in de laatste bocht af kon maken. Ze won met ruim een lengte. De kracht won het van de snelheid! De Amerikaanse Ross werd derde. Ook hier is het net als in de elite-categorieën: er zijn nauwelijks nog echte sprinters, die vanuit het wiel in de laatste bocht de overwinning naar zich toe kunnen trekken.

Overigens kwam de afwerking van het hele programma voor Marion in Manchester nog danig in gevaar: tijdens de training van dinsdag kreeg een andere renner een klapband en nam 5-6 coureurs mee, waaronder Marion die niet anders kon dan onderdoorsturen met een val als gevolg. Met de nodige pijnstillers, blauwe plekken en de verdenking van een barst in een van haar middenhandsbeentjes kwam zij dan toch nog aan de start.

ZILVER OP ACHTERVOLGING
Donderdag reed Marion de achtervolging. Al in de kwalificatie reed ze tegen de Australische Kerrie Crisp. Heel de week was het al duidelijk dat dit haar grote concurrente zou worden op dit onderdeel. Marion zat niet goed in de race, de hele week was ze zoekende naar de echte baantred, waarschijnlijk t.g.v. de te korte voorbereiding en het te lang doorkoersen op de weg. Haar tijd was goed voor de grote finale: 2.44 tegen 2.41 voor Crisp. In de finale werd gekozen voor een schema afgeleid van de winnende tijd van Crisp in de kwalificatie. De finale begon Marion voortvarend, ze nam 2 seconden voorsprong, doch na 750 meter kwam Crisp terug en won tenslotte wederom in dezelfde tijd. Zo reed Marion ook dezelfde tijd als in de series. Ze kon hier tevreden mee zijn, doch realiseerde zich dat Sankt Johann zo kort voor Manchester eigenlijk niet mogelijk is. Men moet hier echt goed voorbereid naar toekomen. Crisp trainde 6 weken lang op de piste van Sidney louter op de achtervolging, terwijl Marion in de week voor Manchester 4 maal naar de piste was geweest. Geen verder excuus, Crisp is een erg goede coureur en reed erg goed! De Engelse Auriel Forrester, voormalig wereldkampioene achtervolging pakte het brons.

TWEEDE WERELDTITEL: PUNTENKOERS
Zaterdag tenslotte reed Marion de puntenkoers. Van de drie deelnames op dit onderdeel pakte ze tweemaal zilver en eenmaal goud! Ze werd dan ook in de koers behoorlijk geviseerd. De Mexicaanse Isabel Leon Moncado reed vanaf het begin op haar achterwiel, later voegde zich de Zuid-Afrikaanse Paula Noah hierbij. En dan te weten dat vorig jaar vier Amerikanen Marion probeerden de nek af te rijden (tot zelfs tegen de balustrade rijden aan toe!). Maar wat de 18 tegenstandsters ook probeerden, deze dag stond er op Marion echt geen maat. Ze had, omdat ze de hele week al niet dat echte goede baantred-gevoel had, een iets grotere versnelling gestoken: 50×15 met lange cranken. De tactiek en de manier van rijden moest hierop afgestemd worden: ze moest zelf het initiatief nemen in de sprint en gewoon zelf en van ver aangaan. Het eerste klassement pakte ze royaal. De tegenstand werd meteen met haar overmacht van deze dag geconfronteerd. Om een lang verhaal niet te lang te maken, Marion won meerdere klassementen en liet gepast, op het moment dat ze al een grote kloof had geslagen in punten, rensters, die haar toch niet konden bedreigen, de punten pakken. Ze won de koers tenslotte met 9 punten voorsprong op de Zuid-Afrikaanse Noah. De Mexicaanse Leon Moncado werd derde met 10 punten.

Na deze koers was het goede gevoel en de prettige nasmaak, behorende bij een dergelijk goed gereden toernooi pas echt aanwezig: het sprinttoernooi was een gedevalueerd toernooi, wie de koers van vanmiddag heeft gezien en de manier waarop Marion gewonnen heeft, heeft geen recht op twijfel en discussie meer! Marion rijdt niet voor niets op haar leeftijd nog steeds met de subtop mee bij de elite-vrouwen, iets wat ook moet wil men op dit niveau (en dat van Sankt Johann) meekunnen en kunnen scoren.

Ter afronding van het toernooi om de wereldtitels, werd berekend wie de beste ren(st)er van het toernooi was geweest. Bij de vrouwen kwam deze titel (en de daarbij behorende zeer dure horloge!) terecht bij Marion. Leuke bijkomstigheid was, dat ze de trui en bijbehorende prijzen uitgereikt kreeg van de voormalige werelduurrecord-houder, de excentrieke, doch zeer aardige Schot Graeme Obree. Al bij al een uiterst geslaagde week!

Marion Bax met breuk naar succes

Van onze sportredactie

Zaterdag 20 september 2003 – BAVEL – Marion Bax blijkt vorige week de helft van haar successen bij de wereldkampioenschappen voor veteranen in Manchester te hebben bereikt met een gebroken middenhandsbeentje.

De Bavelse kwam na de 500 meter (derde plaats) en sprint (goud) ten val tijdens de training, doordat een renner bovenin de baan een klapband kreeg en naar beneden schoof. Bax hield aan de tuimeling een pijnlijke hand over, die zij bestreed met pijnstillers. Zij won daarna nog met overmacht de puntenkoers en werd tweede op de achtervolging. Eenmaal thuis liet zij een foto van de hand nemen. Daarbij kwam aan het licht dat zij een middenhandsbeentje vlakbij de pink had gebroken.

Seizoen Marion Bax kan niet meer stuk

Door Wijnand Nijs

Maandag 15 september 2003 – BAVEL/MANCHESTER – Marion Bax heeft een seizoen dat al niet meer stuk kan, voorzien van nog een extra toefje slagroom. Zaterdag pakte ze haar tweede wereldtitel op de baan bij het WK voor veteranen in Manchester: die op de puntenkoers.

Ze is duidelijk in haar nopjes, een dag nadat ze haar tweede regenboogtrui kreeg omgehangen. “Ik kon de kracht uitstralen die ik in me voelde”, vertelt de Bavelse. En dat merkte de concurrentie. Paula Noah (uiteindelijk zilver) en Isabel Léon Moncado (brons) konden niets anders doen dan het wiel kiezen van de 47-jarige Bax. Dat was ook haar bedoeling. “Ik wilde in het eerste klassement al afstand nemen. Je kunt beter hebben dat zij in jouw achterwiel zitten, dan dat jij moet achtervolgen.” In die tactiek paste ook de voorsprong die ze tijdens de koers gunde aan een Duitse renster. “Ik zag op het bord langs de baan dat zij nog geen punten had gepakt en dacht ‘beter dat zij vijf punten pakt, dan mijn concurrenten.'” Dat gebeurde, waarmee ze het gat met de concurrentie handhaafde. In de vijftien kilometer durende wedstrijd – met om de tien ronden een klassement waarin de punten verdeeld worden – had Bax zodoende al bij het voorlaatste klassement een voorsprong die niet meer in te halen was.

De techniek en tactiek op de baan zijn sowieso de sterke punten van Bax. Bleek ook eerder in de week. Bax pakte de titel op de sprint, zilver op de achtervolging en brons op de 500 meter, zodat ze op alle afstanden waar ze op uitkwam op het podium stond. Uiteindelijk leverde haar dat nog de titel ‘beste rijdster van het kampioenschap’ op. Twee wereldtitels op de baan, terwijl ze eigenlijk niet eens van plan was af te reizen naar Manchester. “Ik had in oktober in Maleisië willen rijden, maar dat ging niet door. Daarom kon ik toch naar het WK.” Dat dat zo goed uitpakte, was ook voor haar een verrassing. “Ik had mijn seizoen afgestemd op het WK tijdrijden en WK op de weg in Oostenrijk, je moet toch kiezen.” Daar werd ze twee keer derde.